همیشه به خودم میگفتم چطور میتونم این سربازی رو دور بزنم !! یجورایی 2 سال از بهترین روزای عمرت رو برای چیزه بیهوده تلف کردنه .... اما الان وضعیت زندگیم طوری شده که رفتن به سربازی رو به موندن تو این خونه ترجیح میدم ....

خونه ای که هیچکس به دیگری اهمیت نمیده ... هیچکس دیگری رو دوست نداره و فقط به هم عادت کردن ...

عادت به اینکه همدیگه رو له کنن و روح همدیگه رو نابود کنن ......... تو خونه ی ما خبری از شادی ....خنده ... ارامش نیست ... نمیخام روضه بخونما .... فقط کمی از شرایطی که توش بزرگ شدم رو دارم میگم ....

اگه الان پینهادی بهم بشه که بتونم با اون از این خونه جدا بشم ....100% قبول میکنم و از تمام مشکلات و بدبختی های پشت سرم میگذرم ....

کاش پدر من هم یه ادم نرمال و سالم بود .... که به خانوادش و اطرافیانش توجه میکرد ... به ایندش به این که زندگی خودش رو به کجا میخاد برسونه ..

یچیزی همیشه برام جای سوال بود !؟ اینکه این همه سال پدر و مادرم چطور با هم زندگی کردن؟! اخه از هر لحاظ که فکرش رو بکنی اینا ضد هم هستند .... از لحاظ اخلاقی ....اجتماعی .... کاری و ....    الان فکر کنم دیگه اوج ضدیت رو با هم دارن ... همش من هم اعصابم خرد میشه ... خودشون اصلا براشون مهم نیست

خدا کنه این عیدی که چند روز دیگس شروعی تازه باشه برای زندگی من ....

فکر نمیکنم کسی مثل من باشه که انقدر نصبت به شهرش و آدمای اطرافش تنفر داشته باشه ...                            هرطور شده خودم رو باید از این زندگی کثیف و تکراری جدا کنم .... به هر قیمتی .. .. با هر شرایطی

بی هیچکس فکر میکنم ... هیچکس برام مهم نیست ... فقط و فقط خودم رو میبینم .. . .  .